ကာဘရီယိုမွ မက္ဟက္တန္သို႔ - ၇

'ပန္းသီးစားၾကသူမ်ား'

ေလယာဥ္ သိမ့္ခနဲတုန္သြားတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔ျပီးႏိုးလာခဲ့တယ္။ ျပတင္းတံခါးကလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိမ္ေတာင္တိမ္သားေတြကလြဲၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘာမွမရွိ။ ဝန္းက်င္ပတ္ပတ္လည္မွာ တိမ္ေတြနဲ႔ တခ်က္တခ်က္ထြက္ေပၚလာတဲ့ မလင္းတလင္းေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးပဲရွိတယ္။

အခ်ိန္က မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ပဲရွိေသးတယ္။ မ်က္စိေရွ႕က တီဗီစခရင္မွာ နယူးေယာက္ခ္ကိုေရာက္ဖို႔ ၁ နာရီနီးပါးလိုေသးေႀကာင္းျပေနတာမို႔ စခရင္ေပၚကတျခား Feature ေတြကို တခုျခင္းေျပာင္းၾကည့္ေနမိတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ရမလား ဂိမ္းပဲေဆာ့ၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းရမလားမေဝခြဲတတ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ Wifi သံုးလို႔ရေပမယ့္ Social Media App ေတြေလာက္ပဲ သံုးခြင့္ရွိတာမို႔ မသံုးျဖစ္ပါဘူး။

ယိုဆမ္မတီကေန ဆန္ဒီေယဂိုကို တက္သုတ္႐ိုက္ျပန္ၿပီးေနာက္ တရက္သာနားၿပီး နယူးေယာ့ခ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္ထြက္လာတာပါ။ ဆန္ဒီေယဂိုကေန နယူးေယာက္ခ္ကို တိုက္႐ိုက္ေလယာဥ္မရခဲ့တာမို႔ လာ့စ္ဗီးဂတ္စ္ကေန ေလယာဥ္ေျပာင္းစီးခဲ့ရပါတယ္။

ဟိုဟိုဒီဒီေတြးေနရင္း ေလယာဥ္က ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီေလဆိပ္ ေျပးလမ္းေပၚကို ဆင္းသက္လာခဲ့တယ္။ နားက်ပ္ကို ေကာက္တပ္လိုက္ၿပီး ဖုန္းထဲက အယ္လီရွာကီးစ္ရဲ႕ 'Empire State Of Mind' သီခ်င္းကို အေျပးအလႊား ရွာဖြင့္ရင္းေလဆိပ္ထဲျဖတ္ေလွ်ာက္လာမိတယ္။ ဂၽြန္အက္ဖ္ကေနဒီေလဆိပ္ဟာ အေတာ္ႀကီးမားတဲ့ေလဆိပ္တစ္ခုျဖစ္တာမို႔ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြထဲကလို ေနာက္ခံေတးေလးဖြင့္ၿပီး ဖီးလ္အျပည့္နဲ႔ဆင္းလာတဲ့ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ္ဆင္းတဲ့ဂိတ္ကေန လက္ဆြဲအိတ္ေရြးတဲ့ေနရာေရာက္ဖို႔ နာရီဝက္ေက်ာ္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ အထုပ္ေတြ ေရြးျပီးခ်ိန္မွာ ေဟာဟဲဆုိက္ေနပါေရာ။

ရသေလာက္အခ်ိန္ေလးမွာ လက္လမ္းမွီသေရြ႕ အေျပးအလႊား ခရီးေတြသြားေနရသူမို႔ ေလဆိပ္ကထြက္တာနဲ႔ ၾကိဳတင္စာရင္းျပဳစုလာတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ေနရာတခ်ိဳ႕ကို အေျပးအလႊားေျပးရ ပါေတာ့တယ္။ အရင္ဆံုး ဘရြတ္ကလင္းတံတား ရွိရာကိုသြားေတာ့ ဖလက္ရွင္းစီရင္စုကို ျဖတ္ရပါတယ္။ ဖလက္ရွင္ဘက္ေရာက္ေတာ့ ေမြးရပ္ေျမရန္ကုန္ကိုေတာင္ သတိရမိေသးတယ္ဗ်ိဳ႕။ လမ္းေဘးဝဲယာ အမိႈက္ေတြခ်ည္း။ လမ္းေတြကလည္း အေပါက္အၿပဲေတြနဲ႔။ အမယ္ဒါနဲ႔တင္မၿပီးေသးဘူးဗ်။ တခ်ိဳ႕ပလက္ေဖာင္းေတြမွာဆို ဗြက္အိုင္ေလးေတြက ဟိုတကြက္ဒီတကြက္ကလည္းရွိေသးတယ္။ လမ္းေပါက္ေတြကို ကတၱရာမႈန္႔ေထာင္းထည့္ၿပီး ျဖစ္သလို ဖာထားတာေလးေတြပါ ျမင္ေနရမွေတာ့ 'ဒါနယူးေယာက္ခ္မဟုတ္ဘူး... ရန္ကုန္မွ ရန္ကုန္ပါဗ်ာ' လို႔ ထေအာ္ပစ္လိုက္ခ်င္မိတဲ့အထိပါပဲ။

တစ္ဆက္စပ္တည္းမွာပဲ ဆန္တီေယဂိုအိမ္ကအန္တီလဲ့ ေျပာခဲ့တာေလး ျပန္သတိရမိေတာ့တယ္။ ကာလီဖိုးနီးယားဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုက တျခားတိုင္းျပည္တခုလို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ သူေျပာတဲ့စကားက ေသြးထြက္ေအာင္မွန္ခဲ့ၿပီး တျခားအေမရိကန္ေဒသတိုင္းမွာ လမ္းေဘးအမိႈက္ေတြ႕တာဟာ မထူးျခားတဲ့ ကိစၥတခုလိုျဖစ္ေနတာပါ။ အယုတ္စြဆံုးကာလီဖိုးနီးယားမွာ ညစ္ပတ္လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လ္လိစ္ေတာင္မွ နယူးေယာက္ခ္နဲ႔ယွဥ္ရင္ ဘာမွမဟုတ္တာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

ဘရြတ္ကလင္းတံတားနားကို ေရာက္ေတာ့ နယူးေယာက္ခ္ရဲ႕ အရသာကိုစၾကံဳရတာပါပဲ။ ကားရပ္စရာေနရာမရွိလို႔ တံတားႀကီးျမင္ေနရလ်က္နဲ႔ အဲ့နားမွာ ၂ ပတ္ေလာက္ပတ္လိုက္ရလို႔ပါ။ ရွားရွားပါးပါးရတဲ့ ပါကင္ေနရာကလည္း တံတားနဲ႔ အေတာ္လွမ္းလို႔ လမ္းအေတာ္ေလွ်ာက္လိုက္ရတယ္။ ျမန္မာျပည္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီ အျပည့္အဝမျဖစ္ခင္ ၁၈၈၃ ခုႏွစ္မွာ စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ ဘရြတ္ကလင္းတံတားဟာ ပထမဆံုးေသာႀကိဳးတံတားလို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဒီတံတားဟာ ေပ ၆၀၀၀ နီးပါးရွည္ၿပီး ၂၇၆ ေပ ျမင့္ပါတယ္။ ဘရြတ္ကလင္းတံတားေဘးမွာ မက္ဟတ္တန္တံတားနဲ႔ ဝီလီယံဘာ့ဂ္တံတားေတြရွိေနၿပီး အဲ့ဒီတံတား ၃ စင္းလံုးဟာ အိစ္ျမစ္ကို ျဖတ္သန္းတည္ေဆာက္ထားၾကတာပါ။

ဘရြတ္ကလင္းကထြက္ေတာ့ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းဘက္ကိုသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဘရြတ္ကလင္းတံတားဟာ Charging Bull ၊ ေဝါလ္စထရိလမ္းနဲ႔ နယူးေယာက္စေတာ့ခ္အိတ္ခ်ိန္းတို႔နဲ႔ အရမ္းနီးေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းသြားခ်င္ေနတဲ့ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းကိုသာ အရင္သြားဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပါ။ ဘရြတ္ကလင္းတံတားကေန ပဥၥမရိပ္သာလမ္းကိုေရာက္ဖို႔ ၃ မိုင္ေက်ာ္ေလာက္သြားရၿပီးေတာ့ ဖလက္ရွင္းနဲ႔ တ႐ုတ္တန္းကိုေနာက္တခါ ျပန္ျဖတ္ရပါတယ္။

လမ္းေဘးဝဲယာမွာ သစ္သီးဆိုင္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ပန္းဆိုင္ေလးေတြ အစီအရီရွိေနတာကို ျမင္ခဲ့ရျပီးေတာ့ ထူးျခားတာက လမ္းမေတြမွာ ခင္းက်င္းေရာင္းခ်ၾကတာပါပဲ။ လမ္းေဘးပလက္ေဖာင္းေတြဟာ ပန္းစည္းထိုးထားတဲ့ ပံုးေလးေတြ၊ သတင္းစာဗန္းေတြ၊ သစ္သီးဗန္းၾကီးေတြနဲ႔ ပဏာရေနပါတယ္။ မိုးတဖြဲ ႏွစ္ဖြဲရြာထားဟန္တူတဲ့ လမ္းမေတြေပၚမွာ လူေတြဟာ ေျခက်င္တစ္မ်ိဳး စက္ဘီးနဲ႔ တစ္ဖံု ေျပးလႊားသြားလာေနၾကပါတယ္။ ကားအလြန္ပိတ္တဲ့ နယူးေယာက္မွာ စက္ဘီးနဲ႔ သြားလာၾကတာကလည္း စတုိင္တစ္မ်ိဳးလိုျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းအရမ္းက်ပ္တာေၾကာင့္ နယူးေယာက္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔သြားလာဖို႔က မလြယ္ကူပါဘူး။ ဘတ္စ္ကား စီးရင္စီး ဒါမွမဟုတ္ရင္ AirTrain စီးၾကရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက တစ္ကိုယ္ေရ သြားလာမႈအတြက္ စက္ဘီးကို ေရြးခ်ယ္ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

ပဥၦမရိပ္သာလမ္းေပၚက မက္ဒီဆင္စကြဲပန္းျခံကိုေရာက္ေတာ့ ဧျပီလမို႔ ခ်ယ္ရီပန္းေတြအေဖြးသားပါ။ ရံုးပိတ္ရက္မဟုတ္ေပမယ့္ ပန္းျခံထဲမွာသာမက ပန္းျခံေဘးက အမ်ားျပည္သူအပန္းေျဖဖို႔ ခ်ထားတဲ့ ခံုအလြတ္ေတြမွာ လူေတြျပည့္ေနပါတယ္။ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြဟာလည္း ေနရာအႏွံ႕မွာ ရွိေနျပီး အမွတ္တရ အက်ၤီေလးေတြ၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေလးေတြ၊ အဆာေျပမုန္႔ေတြ စိတ္ၾကိဳက္ဝယ္လို႔ရပါတယ္။

ပဥၦမရိပ္သာလမ္းဟာ နယူးေယာက္ရဲ႕ အထင္ရွားဆံုးလမ္းမတစ္ခုျဖစ္ျပီးေတာ့ တန္ဖိုးၾကီး အိမ္ၾကီးေတြ ထင္ရွားတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ လမ္းတစ္ခုပါ။ စိန္႔ေသာမတ္ဘုရားေက်ာင္း၊ စိန္႔ပက္ထရစ္ဘုရားေက်ာင္းနဲ႔ တစ္ညကို ေဒၚလာ ၃၀၀၀ ေလာက္ က်သင့္တယ္ဆိုတဲ့ ပလာဇာဟိုတယ္၊ နယူးေယာက္ ျပည္သူ႔စာၾကည့္တုိက္တို႔လို႔ အေဆာက္အအံုေတြရွိသလို အေမရိကန္သမၼတ ေဒၚနယ္ ထရမ့္ပ္ရဲ႕ ထရမ့္ပ္ေမွ်ာ္စင္အေဆာက္အအံု (Trump Tower) ဟာလည္း ပဥၦမရိပ္သာလမ္းမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဖိလစ္ပိုင္သံရံုးကလည္း အဲဒီလမ္းေပၚမွာပါပဲ။

ဒီလမ္းရဲ႕ အထက္ပိုင္းကို သူေဌးတန္း (Millionaire's Row) လို႔ေခၚျပီး လမ္း ၈၀ ကေန ၁၀၅ လမ္းၾကား လမ္းပိုင္းကိုေတာ့ ျပတုိက္တန္း (Museum Mile) လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအပိုင္းမွာဆိုရင္ အာဖရိကန္ အႏုပညာျပတုိက္၊ အယ္လ္ မူဆီယို ဒယ္လ္ ဘာရီယို၊ နယူးေယာက္ ျမိဳ႕ေတာ္ ျပတုိက္၊ ဂ်ဴးျပတုိက္၊ ကူးပါး-ဟ်ဴးဝစ္ အမ်ိဳးသား ဒီဇုိင္းပညာျပတုိက္၊ အမ်ိဳးသား အကယ္ဒမီ ျပတုိက္ႏွင့္ ေခတ္ေပၚအႏုပညာသင္တန္းေက်ာင္း၊ ႏ်ဴး ဂယ္လာရီး နယူးေယာက္ခ္၊ မက္ထရိုပိုလီတန္ အႏုပညာျပတုိက္နဲ႔ ေဆာ္လမြန္ အာရ္ ဂူဂမ္ဟိန္းျပတုိက္တို႔ စီတန္းတည္ရွိေနပါတယ္။

လမ္းရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ဆံုးကို ဆက္တက္သြားေတာ့ ဝါရွင္တန္စကြဲရင္ျပင္က လမ္းအဆံုးမွာ ထီးထီးၾကီးတည္ရွိေနပါတယ္။ ဝါရွင္တန္စကြဲဟာ နယူးေယာက္ခ္ကို အေျခတည္ျပီး ရုိက္တဲ့ ရုပ္ရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ပါဝင္ေလ့ရွိတဲ့ ေနရာတစ္ခုျဖစ္ျပီး နာမည္ေက်ာ္ August Rush ရုပ္ရွင္ဟာလည္း ဒီေနရာမွာ ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခ်ိဳ႕ ရုိက္ကူးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဝါရွင္တန္စကြဲကို ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္ျပင္ ဝန္းက်င္က လမ္းေတြနဲ႔ လူေနအေဆာက္အအံုေတြကို ျပင္ဆင္ေနတာမို႔ သြားရလာရ သိပ္အဆင္မေျပလွပါဘူး။ ရင္ျပင္ထဲက မုခ္ဦးၾကီးေအာက္မွာ လူငယ္အကသမားတစ္ခ်ိဳ႕ အကတုိက္ေနၾကတာကို ခနတျဖဳတ္ေငးျပီး ေနလည္စာစားဖို႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။

ဧျပီလဟာ ပန္းေတြ ပြင့္တဲ့လမို႔ထင္ပါတယ္ အေမရိကတစ္လႊား ကၽြန္ေတာ္ သြားသမွ် ေနရာတုိင္းမွာ ပန္းေတြ ေဖြးေနတာကို ျမင္ခဲ့ရသလို နယူးေယာက္ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာလည္း တၿမိဳ႕လံုးက်ဴးလစ္ပန္းေတြေဖြးေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါေသးတယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာ ပလက္ေဖင္းေတြမွာ အစီအရီစိုက္ထားတဲ့ က်ဴးလစ္ပန္းေတြဟာ အဝါေရာင္ အနီေရာင္နဲ႔ ခရမ္းေရာင္ေတြစတဲ့ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ လွခ်င္တုိင္းလွေနၾကတာပါ။ ပလက္ေဖာင္းေပၚက က်ဴးလစ္ပန္းေတြရဲ႕ အလွေတြကို ၾကည့္လိုက္ လမ္းထိပ္ေတြမွာ ပံုထားတဲ့ အမိႈက္အိတ္ေတြကို ေရွာင္လုိက္နဲ႔ ဘဝဟာ ငရဲျပည္နဲ႔ နတ္ျပည္ကို တစ္လွည့္စီ သြားေနရသလိုပဲလုိ႔ေတာင္ ေတြးလုိက္မိေသးတယ္။

ေန႔လယ္စာကို ဝါရွင္တန္စကြဲနားက ဆီခၽြမ္းစာေရာင္းတဲ့ တရုတ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ဗုိက္ဝင္ျဖည့္ခဲ့ျပီးေနာက္ တည္းရမယ့္ ဟိုတယ္ဆီကို ေစာေစာစီးစီးျပန္နားလုိက္ပါတယ္။ ဟိုတယ္က ခုေရာက္ေနတဲ့ ျမိဳ႕လယ္ေခါင္နဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတာေၾကာင့္လည္းပါပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ မနက္အေစာပိုင္းကတည္းက စထြက္ခဲ့ျပီး လူသူမ်ားတဲ့ ေဝါလ္စထရိ (Wall street) ကို အရင္ဆံုး သြားပါတယ္။ လူတုိင္းဟာ အေနာက္တုိင္းဝတ္စံုကို ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ဝတ္ျပီး လက္ဆြဲအိတ္ေလးကိုင္ကာ ဒီလမ္းထဲ ဝင္ဝင္သြားၾကတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနရတာကလည္း အရသာတစ္မ်ိဳးပါပဲ။ ဒီဝတ္စံုျပည့္လူေတြဟာ နယူးေယာ့ခ္ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္းက စေတာ့ခ္ရွယ္ယာ ပြဲစားေတြပါ။ ေဝါလ္စထရိလမ္းထဲမွာက နယူးေယာက္ခ္ စေတာ့အိတ္ခ်ိန္းအျပင္ ဖက္ဒရယ္ခန္းမ (Federal Hall National Memorial) လည္း ရွိပါတယ္။ အမွတ္ ၄၀၊ ေဝါလ္စရိထကေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ ထရမ့္ပ္အေဆာက္အအံု (Trump Building) တည္ရွိရာေနရာပါ။ စေတာ့ခ္ အိတ္ခ်ိန္းပတ္ဝန္းက်င္မွာေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ အမ်ားအျပားရွိျပီး အစားအေသာက္မ်ိဳးစံုအျပင္ လည္စည္းနက္ခ္တုိင္ကေနစလို႔ ကုတ္အက်ၤီအထိ စံုစီနဖာပစၥည္းေတြကို ခ်ၾကပါတယ္။

စေတာ့ခ္အိတ္ခ်ိန္းေဘးဘက္က လမ္းၾကားကေန ထြက္လိုက္ရင္ ဘေရာ့ဒ္ေဝးလမ္း (Broadway)ကို ေရာက္ပါတယ္။ ဘေရာ့ဒ္ေဝးလမ္းဟာ ေတးသံစံုျပဇာတ္ေလာကရဲ႕ ႏွလံုးသားေနရာလို႔ တင္စားခံရပါတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္က လာသူပီပီ ဒီနယ္ပယ္နဲ႔ အလွမ္းေဝးပါတယ္။ တကယ္တမ္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘေရာ့ဒ္ေဝးကို သြားတာက ႏွစ္ ၂၀၀ နီးပါး သက္တမ္းရွိေနျပီျဖစ္တဲ့ ထရီနတီဘုရားေက်ာင္း (Trinity Church) ကို ေလ့လာဖို႔ပါ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းကို အၾကီးစား ျပင္ဆင္ေနတာေၾကာင့္ အတြင္းထဲကို ဝင္ျပီးေလ့လာခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ အဲ့ဒီမတုိင္ခင္ ရက္သတၱပတ္ေလာက္တုန္းက ပါရီျမိဳ႕က ေနာ္တာဒိန္း ဘုရားေက်ာင္းၾကီး မီးေလာင္ထားတာမို႔ အေမရိကမွာလည္း ေရွးေဟာင္း ဘုရားေက်ာင္းေတြကို အၾကီးအက်ယ္ျပန္လည္ျပင္စစ္ေဆး ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္နဲ႔ တုိက္ဆုိင္သြားလို႔ပါ။

ဘေရာ့ဒ္ေဝးကေန လမ္းနည္းနည္းဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က အၾကမ္းဖက္တုိက္ခုိက္ခံခဲ့ရတဲ့ ကမၻာ့ကုန္သြယ္ေရးစင္တာ (Wall Trade Center) ေနရာကို ေရာက္တယ္။ အမႊာေမွ်ာ္စင္ ၂ ခု ရဲ႕ တည္ေနရာမွာ အတြင္းမွာ ေရတံခြန္ပါတဲ့ အထိမ္းအမွတ္ေနရာ ၂ ခုကို ဖန္တီးထားျပီး အဆုိပါ အၾကမ္းဖက္မႈမွာ ေသဆုံးသြားခဲ့တဲ့ သူေတြရဲ႕ အမည္ေတြကို ေၾကြျပားအျပည့္ကပ္ထားတဲ့ေဘာင္ေတြမွာ ေရးထိုးထားတယ္။ အဲ့ဒီ အထိမ္းအမွတ္ေနရာ ၂ ခု ရဲ႕ အၾကားမွာ သစ္ပင္တန္းေလးနဲ႔ ျခားထားျပီး ထိုင္ခံုေလးေတြလည္း ဖန္တီးေပးထားတာမို႔ အပန္းေျဖစရာ ရင္ျပင္ေလးတစ္ခုလို လွပလို႔ေနတယ္။

အဲ့ဒီေနရာရဲ႕ တစ္ဖက္မွာေတာ့ အသစ္ျပန္လည္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကမၻာ့ကုန္သြယ္ေရး စင္တာအသစ္ (One World Tower) က ခန္႔ခန္႔ညားညားၾကီးတည္ရွိေနပါတယ္။ နဂိုမူလ အမႊာေမွ်ာ္စင္ေတြတုန္းက ေပ ၁၃၆၈ ေပသာ ျမင့္ေပမယ့္ ယခုသစ္တည္ေဆာက္ထားတဲ့ စင္တာအသစ္ကေတာ့ ၁၇၉၂ ေပျမင့္ျပီး အထပ္ေပါင္း ၁၀၄ ပါရွိပါတယ္။ အဆုိပါစင္တာထဲမွာ ျပတုိက္ဖြင့္လွစ္ထားျပီးေတာ့ အမႊာေမွ်ာ္စင္ေဟာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အမွတ္တရေတြျပသထားပါတယ္။ ဒီစင္တာထဲမွာ နယူးေယာက္ခ္ျမိဳ႕ကို အေပၚစီးကေန ၾကည့္ရႈလို႔ရတဲ့ One World Observatory ရွိပါတယ္။ ဒီကို ဝင္ေရာက္လည္ပတ္ဖို႔အတြက္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ၂၄$ က် သင့္ျပီး ၁၀၂ ထပ္ကန တက္ၾကည့္လို႔မွာပါ။

စိတ္ဝင္စားစရာလည္းေကာင္းျပီး အမွတ္တရေနရာတစ္ခုလည္းျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း စင္တာထဲဝင္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တဲ့ရက္က အဂၤါေနျဖစ္ေနတာေတာင္မွ လူေတြက်ိတ္က်ိတ္တိုး စည္ကားလွပါတယ္။ လက္မွတ္ဝယ္ဖို႔အတြက္ တန္းစီေနၾကတဲ့လူေတြ အျပင္မွာ တစီတတန္းၾကီးရွိေနျပီး အတြင္းကို ဝင္ေရာက္ခ်ိန္မွာလည္း ေလဆိပ္ေတြမွာလို လံုျခံဳေရးကို အေသအခ်ာစစ္ေဆးျပီးမွ အဝင္ခံတာပါ။ ပထမထပ္မွာေတာ့ ကြန္ကရစ္ေဖာင္းႂကြနံရံေတြနဲ႔ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က ျဖစ္ရပ္ဆိုးအေၾကာင္း ဖန္တီးေပၚျပထားပါတယ္။ နံရံထက္ကတီဗီေတြမွာ အၾကမ္းဖက္မႈမွာ အသက္ရွင္ က်န္ရစ္ခဲ့သူေတြရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးေတြကို မျပတ္ျပသထားပါတယ္။

၁၀၂ ထပ္ကိုတက္ဖို႔ ဓာတ္ေလွကားက ၄၇ စကၠန္႔ပဲ စီးရပါတယ္။ ဓာတ္ေလွကားပတ္ပတ္လည္မွာ LED အျပည့္ကပ္ထားျပီး နယူးေယာက္ခ္ျမိဳ႕ စတင္တည္ေဆာက္ခ်ိန္ကေန ဒီကေန႔ ခ်ိန္အထိ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမႈအဆင့္ဆင့္ကို ဗီဒီယိုအထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပသထားတာမို႔ အေပၚကို ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းေတာင္ မသိလုိက္သလိုပါပဲ။

အေပၚေရာက္ေတာ့ Translator လုပ္ေပးတဲ့ တက္ဘလက္ေလးေတြ ငွားရမ္းလို႔ရေၾကာင္းလိုက္ေၾကညာေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေၾကညာေပးေနတဲ့ အမ်ိဳးသားက မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ အေျပာေကာင္း အေဟာေကာင္းမို႔ ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ခ်ိဳ႕က ငွားၾကပါတယ္။ တခုကို ၁၅ ေဒၚလာက်သင္ျပီး နယူးေယာက္ခ္ကို အေပၚစီးကေနၾကည့္ရင္း ကိုယ္သိခ်င္တဲ့ ေနရာ ဒါမွမဟုတ္ အေဆာက္အအံုကို ေတြ႕ရင္ တက္ဘလက္ကေနတဆင့္ အဲ့ဒီေနရာအေၾကာင္းကို ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ဘာသာနဲ႔ ရွင္းလင္းခ်က္ နားေထာင္လို႔ရပါတယ္။ နယူးေယာက္ခ္တစ္ခြင္လံုးကို အေပၚစီးကေန ျမင္ေနရတဲ့ ေနရာမွာဆုိေတာ့ ဧည့္သည္ေတြ သိခ်င္တာေတြကို ဝန္ထမ္းေတြက တစ္ခုျခင္းလုိက္ရွင္းျပေနဖို႔ ခက္ခဲပါတယ္။ ခုလို တက္ဘလက္ေလး စီစဥ္ေပးထားေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ အက်ိဳးရွိတာမို႔ သူတို႔ရဲ႕ စီးပြားရွာတတ္ပံုကို ခ်ီးက်ဴးမိပါေသးတယ္။

၁၀၂ ထပ္ကေန ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းဖို႔ ဓာတ္ေလွခါးဆီးသြားတဲ့လမ္းမွာ မျဖစ္မေနဓာတ္ပံု႐ိုက္ရတဲ့ေနရာတစ္ခုကို ျဖတ္ရပါတယ္။ ျပီးရင္ေတာ့ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ ေျမညီထပ္က ဓာတ္ပံုေကာင္တာမွာ ဓာတ္ပံုဝင္ထုတ္လုိ႔ရပါတယ္။ သူတို႔က ဓာတ္ပံု ၄ပံု ရုိက္ေပးျပီးေတာ့ ပံုေသး၂ပံု၊ ပံုႀကီး၂ပံုပါ။ ပံုေသးက တစ္ပံုကို ေဒၚလာ ၂၀ က်သင့္ျပီး ပံုႀကီး ေဒၚလာ ၃၀ က်ပါတယ္။ ၄ ပံုလံုးယူရင္ေတာ့ ေဒၚလာ ၅၀ ပဲက်ပါတယ္။ ဖရိန္တပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ တစ္ခုကို ၁၅ ေဒၚလာေတာင္းပါတယ္။ ဓာတ္ပံုေကာင္တာမွာလည္း လူေတြ က်ိတ္က်ိတ္တိုးပါပဲ။ ဒီတုိင္းျပည္ ပိုက္ဆံရွာတာေတာ္တယ္လုိ႔ပဲ မွတ္ခ်က္ေပးမိေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္က ေရႊတိဂံု၊ က်ိဳက္ထီးရိုးနဲ႔ မႏၱေလးေတာင္လို ကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေနရာေတြမွာ ဒီလိုနည္းလမ္းမ်ိဳးေတြ သံုးရင္ တုိင္းျပည္ အခြန္ဝင္ေငြမ်ားပိုရမလားလို႔လည္း တဆက္စပ္တည္းေတြးလိုက္မိေသးတယ္။

One World Observatory ကေနထြက္လာျပီးေတာ့ ေလဘာတီရုပ္ထုဆီသြားဖို႔ ဆိပ္ကမ္းဘက္ကိုသြားတယ္။ ေလဘာတီကိုပတ္ျပတဲ့ ဟတ္ဆင္ျမစ္တြင္းအလွစီးသေဘၤာစီးဖို႔ပါ။ ကိုယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ သေဘၤာကို အခ်ိန္မွီတယ္ဆိုရံုေလး ကပ္မီသြားလုိ႔ ေနာက္တစ္စီးကို တစ္နာရီေလာက္ ထိုင္မေစာင့္ခဲ့ရတာကံေကာင္းပါတယ္။ သေဘၤာေပၚမွာပါတဲ့ တိုးဂိုက္အမ်ိဳးသမီးက ဟတ္ဆင္ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အထင္ကရေနရာေတြေျပာလုိက္ ဟာသေတြေျပာလုိက္နဲ႔မို႔ ေနပူက်ဲတဲမွာ သေဘၤာစီးရေပမယ့္ စိတ္ညစ္စရာေတာ့ မေကာင္းလွပါဘူး။ အေမရိကမွာ အေတာ္ေအးတဲ့ ေဒသတစ္ခုျဖစ္တဲ့ နယူးေယာက္ခ္ဟာ ကိုယ္ေရာက္လာေတာ့မွပဲ အေတာ္ပူေနတာမို႔ ေတြးရင္းျပံဳးမိပါေသးတယ္။

၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္းကျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ ကက္ပတိန္ ခ်က္စီ “ဆူလီ” ဆူလန္ဘာဂ်ာ ေလယာဥ္ဆင္းသက္ခဲ့ရာေနရာကိုလည္း တိုးဂိုက္အမ်ိဳးသမီးက ျပသပါတယ္။ ကက္ပတိန္ဆူလီဟာ ေလယာဥ္ကို အေရးေပၚဆင္းသက္ဖို႔ လိုအပ္လာျပီး ေလယာဥ္ဟာလည္း ျမိဳ႕လည္ေခါင္ၾကီးမွာ ေရာက္ေနတာမို႔ ေလယာဥ္ေပၚကလူေတြေရာ အေဆာက္အအံုေတြေရာ မထိခုိက္ေအာက္ ဟတ္ဆင္ျမစ္ေရျပင္ေပၚကို ဆင္းသက္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆိပ္ကမ္းကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ တိုးဂိုက္အမ်ိဳးသမီးက ေဘာက္ဆူးေပးဖို႔ ခရီးသည္ေတြဆီ လိုက္ေတာင္းပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေျပာေကာင္း အေဟာေကာင္းနဲ႔ ခ်ိဳသာရည္မြန္မႈေၾကာင့္ လူေတြက မုန္႔ဖိုးေတြအမ်ားႀကီးေပးၾကတယ္။ အေမရိကမွာေတာ့ ဘာလုပ္လုပ္ ေဘာက္ဆူးေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ေဘာက္ဆူးေတာင္းတာကလည္း ရိုင္းျပတဲ့ အျပဳအမူမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါက သူတို႔ ဓေလ့တစ္ခုပါ။

ညေနမေစာင္းမီွ Time Square ကို ေရာက္ဖို႔အတြက္ Metropolitan Museam of Arts ဘက္ကေန ျဖတ္ျပီးသြားပါတယ္။ ပဥၦမရိပ္သာလမ္းေပၚမွာေပါ့။ ျပတုိက္ၾကီးဟာ အေတာ္ၾကီးက်ယ္ျပီးေတာ့ ပန္းခ်ီးဆြဲေနသူေတြ၊ ဓာတ္ပံုရိုက္ေနသူေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားလွပါတယ္။ ေနပူေသးတာမို႔ ျပတုိက္ေရွ႕မွာ ခနတျဖဳတ္ဝင္နားရင္း လမ္းေဘးမွာေရာင္းတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြလိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဗိုက္နည္းနည္းဆာလာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘးနားက လမ္းေဘးေစ်းသည္ဆီက အေအး တစ္ခြက္နဲ႔ ေဟာ့ေဒါ့ဝယ္စားျပီး ဝမ္းကိုျဖည့္လုိက္တယ္။ လမ္းေဘးဝဲယာမွာေတာ့ နယူးေယာက္ခ္ရဲ႕ ျပယုခ္ျဖစ္တဲ့ တကၠစီေတြတန္းစီရပ္ထားျပီး တကၠစီသမားေတြကို လူေခၚေပးတဲ့သူေတြလည္း ရွိတယ္ဗ်။ အဲ့လို လူေခၚေပးတာက အိမ္ေျခမဲ့ေတြ လုပ္တာမ်ားတယ္။

ပဥၦမရိပ္သာလမ္းကေန သတၱမရိပ္သာလမ္းကို တကၠဆီငွားသြားေတာ့ နာမည္ေက်ာ္ အမွတ္တံဆိပ္ အဝတ္အထည္ဆိုင္ေတြကို ျဖတ္သြားရတယ္။ ေစ်းၾကီးေပ့ဆိုတဲ့ အမွတ္တံဆိပ္ေတြခ်ည္း။ Time Square ေရာက္ေတာ့ လူေတြ ပ်ားပန္းခပ္မွ်ျပည့္ႏွက္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ နယူးေယာက္ခ္တစ္ျမဳိ႕လံုးကလူေတြ ဒီမွာလာ စုျပံဳခ်ထားသလားမွတ္ရတယ္။ လမ္းေဘးအႏုပညာသည္ေတြနဲ႔ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုရုိက္လို႔ရတဲ့ အရုပ္ဝတ္စံုၾကီးေတြ ဝတ္ထားတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးျမင္ခဲ့ရတယ္။ က်က်နန ဝတ္ထားစားထားတဲ့ လူေတြဟာ မီးပိြဳင့္ေတြ လမ္းမေတြေပၚမွာ ရပ္တဲ့သူကရပ္ လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့သူက ေလွ်ာက္ စကားေျပာေနတဲ့သူကေျပာနဲ႔ လူပင္လယ္ၾကီးပါပဲ။ နယူးေယာက္ခ္ရဲ႕ ထံုးစံအတုိင္း လူတုိင္းဟာ ဖက္ရွင္က်က် စတိုင္မိမိနဲ႔ေပါ့။

နယူးေယာက္ခ္ကို လူေတြက နာမည္ေျပာင္အေနနဲ႔ ပန္းသီးၾကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒီျမိဳ႕ကို လူတိုင္းလာခ်င္ၾကတယ္။ ဒီျမိဳ႕မွာ အေျခခ်ျပီး စီးပြားရွာခ်င္ၾကတယ္၊ လည္ခ်င္ပတ္ခ်င္ၾကတယ္။ ပန္းသီးၾကီးကို လူတုိင္းစားခ်င္ၾကတယ္ေပါ့။ လူပင္လယ္ထဲ ေမ်ာေနရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတြးမိတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပန္းသီးစားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။

ဆက္ပါဦးမည္

ေမာင္မိုးဇြန္

Monywa Gazette

#America #NewYork