ကာဘရီယိုမွ မက္ဟက္တန္သို႔ ၅
- ေမာင္မိုးဇြန္
- May 30, 2019
- 2 min read
'အိမ္ေျခမဲ့တို႔ရဲ႕နတ္ၿမိဳ႕ေတာ္'
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ (LA) က အေတာ္ ကံစပ္ပံုပါပဲ။ ရက္ ၂၀ ေလာက္ ကာလအတြင္းမွာ ၅ ႀကိမ္ေတာင္ ေရာက္ခဲ့ရလို႔ပါ။ LA ကို ပထမအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးတုန္းက ေဟာင္ေကာင္က ေနဆန္ဒီေယဂိုကိုအသြား ေလဆိပ္ကို ခနဝင္ခဲ့ရံု သက္သက္ပါ။ ဒုတိအႀကိမ္ကေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ ဆန္ဒီေယဂိုကေန LA ကို တေန႔တာသြားလည္ခဲ့ခ်ိန္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲ့တုန္းကေတာ့ ဆန္ဒီေယဂိုကေန ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သြားခဲ့တာပါ။ ဆန္ဒီေယဂိုကေန LA ကို ေမာ္ေတာ္ယာဥ္နဲ႔ သြားတဲ့အခါ ကေလာ-ေအာင္ပန္းလမ္းကလို ေတာင္ၾကားလမ္းေတြကို ျဖတ္သန္းသြားရပါတယ္။
ဆန္ဒီေယဂိုနဲ႔ LA နဲ႔က မိုင္ ၁၃၀ ေက်ာ္ေဝးၿပီး ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ သြားမယ္ဆိုရင္ လမ္းအေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး ၂ နာရီ ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ ဆန္ဒီေယဂို-LA ခရီးဟာ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ပဲသြားသြား၊ ရထားနဲ႔ပဲသြားသြား အရမ္းလွပတဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြကို ျဖတ္သန္းၿပီးသြားရတဲ့ လမ္းေၾကာင္းပါ။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္အျမန္လမ္းရဲ႕ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တေလွ်ာက္လံုးမွာ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ႀကီးေတြ၊ အေလ့က်ပန္းေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းခပ္မို႔မို႔ေလးေတြကို တေမွ်ာ္တေခၚျမင္ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အရွိန္နဲ႔ေျပးေနတဲ့ကားေလးထဲကေန အနီတလွည့္ အဝါတလွည့္ ခရမ္းတလွည့္နဲ႔ ပန္းခင္းႀကီးေတြကို ေငးရင္း ျဖတ္သန္းသြားလာရတဲ့ အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွမတူပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ LA ကို ဒုတိယအႀကိမ္ေရာက္စဥ္တုန္းက ေဟာလီးဝုဒ္နဲ႔ ဂရစ္ဖစ္သ္ အာကာသေစာင့္ၾကည့္ေရးစခန္း (Griffith Observatory) ၂ ခုကိုပဲ သြားျဖစ္ခဲ့တာမို႔ တတိယအႀကိမ္မွာေတာ့ တျခားအထင္ကရေနရာေတြကို သြားေလ့လာႏိုင္ဖို႔ အဓိကအားထုတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
အရင္ဆံုး ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တာက ၿမိဳ႕ေဟာင္းဧရိယာေတြပါ။ မူလ စပိန္အေျခခ်သူေတြ စတည္ခဲ့တဲ့ေနရာေတြျဖစ္ၿပီး စပိန္စာလံုးေပါင္း Losà ngeles က ဆင္းသက္လာတဲ့ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ၿမိဳ႕ (Los Angeles) ဆိုတဲ့ အမည္ကို စတင္ရရွိခဲ့ရာေနရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဒသကို စပိန္ေတြ အေျခမခ်ခင္တုန္းက ခ်ဴမာ့ရွ္နဲ႔ တုန္ဗႏြယ္ဝင္ ေဒသခံေတြကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ၁၇၆၉ ခုႏွစ္မွ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳမစ္ရွင္ေတြ စတင္ေရာက္ရွိလာတာျဖစ္ၿပီး ၁၇၈၁ ခုႏွစ္မွာမွ လူေနေဒသအျဖစ္ စတင္အေျခခ်ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၈၃၅ ခုႏွစ္မွာ ၿမိဳ႕ျပျဖစ္လာခဲ့ၿပီး အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္အျပည့္အစံုက "ႀကီးျမတ္လွသည့္ ေပၚဇီအြန္ကိုလာနတ္တို႔၏ ဘုရင္မၿမိဳ႕ေတာ္" (စပိန္ဘာသာျဖင့္ El Pueblo de Nuestra Señora la Reina de losà ngeles de Porciúncula) လို႔ ေခၚတြင္ခဲ့တာပါ။ ပါဇီအြန္ကိုလာ ဆိုတာဟာ အီတလီႏိုင္ငံ အစီစီၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ စိန္႔ေမရီဘုရားေက်ာင္းကို ရည္ၫႊန္းတာျဖစ္ၿပီး LA ရဲ႕ အမည္ကလည္း ဒီအဓိပၸါယ္အတိုင္းပါပဲ။
၁၈၄၇ ခုႏွစ္မွာေတာ့ အေမရိကန္-မကၠဆီကိုစစ္ပြဲမွာ မကၠဆီကိုတို႔ စစ္ရံႈးခဲ့တာမို႔ ကာလီဖိုးနီးယားေဒသကို အေမရိကန္တို႔ထံ လက္လႊတ္ခဲ့ရၿပီး LA ဟာလည္း အေမရိကန္ပိုင္ၿမိဳ႕ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေဟာင္းေနရာေတြက စပိန္ေတြနဲ႔ မကၠဆီကန္ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ ေျခရာလက္ရာေတြ ျပည့္ႏွက္ေနပါတယ္။ ၁၈ ရာစုအေစာပိုင္းကတည္းက တည္ရွိခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဧရိယာျဖစ္တဲ့ ဖလက္ခ်ာဘေရာင္းစကြဲနဲ႔ အယ္လ္ျပဴဘလို အထိမ္းအမွတ္ေနရာ ဝန္းက်င္တဝိုက္မွာေတာ့ အေမြအႏွစ္ေနရာဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ မလိုက္ေအာင္ကို အိမ္ေျခမဲ့ေတြ ေပါမ်ားလွပါတယ္။
လမ္းေပၚမွာ ေဆးေၾကာင္ၿပီးလြတ္ေနတဲ့သူေတြ၊ တေယာက္တည္းစကားေတြေျပာၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့စိတ္မႏွံ႕သူေတြကို ခပ္စိတ္စိတ္ေတြ႕ခဲ့ရတာမို႔ အံ့ၾသခဲ့ရပါေသးတယ္။ ေဒသခံ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ LA မွာ အိမ္ေျခမဲ့ေတြ အရမ္းေပါလာတဲ့အေပၚ ၿငီးတြားပါတယ္။ ညပိုင္းေတြဆို လံုျခံဳမႈမရွိတာေၾကာင့္ မိန္းကေလးတေယာက္တည္း အျပင္ထြက္တာမ်ိဳးေရွာင္ေနရတယ္လို႔ သူမကေျပာခဲ့တာပါ။
LA ၿမိဳ႕ ဆင္ေျခဖံုးဘက္ကေတြမွာ တ႐ုတ္စာအနီေရာင္ေလးေတြ ကပ္ထားတဲ့စုတ္ခ်ာခ်ာအိမ္ေလးေတြ၊ ႀကီးမားတဲ့ဘံုေက်ာင္း အေဆာက္အအံုႀကီးေတြ၊ တ႐ုတ္အစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းခ်ေနတဲ့စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ တ႐ုတ္စာေတြသာေရးထားၿပီး မွန္အမည္း အျပည့္ကပ္ထားတဲ့အလွျပင္ဆိုင္ေတြ လႊမ္းျခံဳေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြလည္း တိုးပြားလာေနပါတယ္။ အယ္လ္ဟမ္ဘရာနဲ႔ ဆန္ေဂဘရီယယ္ဘက္ေတြမွာဆိုရင္ ဆိုင္းဘုတ္တိုင္းဟာ အဂၤလိပ္စာတဝက္ တ႐ုတ္စာတဝက္ေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာဆိုရင္ လူေနအိမ္ေတြၾကားထဲမွာ စက္ရံုေတြ က်ိဳၾကားက်ိဳၾကား တည္ေဆာက္ထားတာေတြလဲ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ၿပီး နာမည္ေက်ာ္ ေဖာရက္စ္ေလာင္းသခ်ႋဳင္းတည္ရွိရာ ေဖာရက္စ္ေလာင္းလမ္းေပၚေရာက္တဲ့ အခါထူးျခားတဲ့ ျမင္ကြင္းတမ်ိဳး ျမင္ရပါလိမ့္တယ္။ လမ္းမႀကီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ လမ္းေဘးပန္းသည္ေတြ ျပည့္ႏွက္ေနလို႔ပါ။ ႏြမ္းပါးခ်ိဳ႕ငဲ့ဟန္ေပါက္ေနတဲ့ မကၠဆီကန္ကေလး၊ လူႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕က ျဖတ္သြားသမွ် လူေတြ၊ ကားေတြတိုင္းကို အလုအယက္ပန္းစီးေတြ လိုက္ထိုးေပးေနၾကပါတယ္။ ျမင္ကြင္းက ရန္ကုန္က မီးပြိဳင့္ေတြမွာ စပါယ္ပန္းေရာင္းတဲ့ကေလးေတြကို ျမင္ေနရသလို ျမင္ကြင္းမ်ိဳး။
အိမ္ေျခမဲ့နဲ႔ ခိုးဝင္မကၠဆီကန္ ျပႆနာေတြ ရွိေနေပမယ့္လည္း တစ္ဖက္မွာေတာ့ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္ၿမိဳ႕ဟာ အရမ္းကို ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္လာေန ပါတယ္။ လက္ရွိမွာ အေမရိကရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္လူဦး ေရအထူထပ္ဆံုးၿမိဳ႕ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သလို ကမ႓ာေပၚမွာ ၆ ခု ေျမာက္ အႀကီးဆံုးၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ကမ႓ာေပၚမွာ တိုက်ိဳနဲ႔ နယူးေယာက္ခ္ၿပီးရင္ ကုန္ထုတ္လုပ္ႏိုင္စြမ္း အျမင့္ဆံုးျမိဳ႕ျပ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအျဖစ္လည္း သတ္မွတ္ခံထားရပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ ကုန္ထုတ္စြမ္းရည္က တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၁.၀၄၄ ထရီလီယံအထိ ရွိပါတယ္။
စီးပြားေရးတိုးတက္မႈက ပဲအိမ္ေျခမဲ့ေတြကို လက္ယက္ေခၚေနသလိုျဖစ္ေနတာလို႔ ေဒသခံေတြက ယူဆၾကတယ္။ ေဒသတြင္းမွာ အိမ္ေျခမဲ့ေတြအတြက္ ပံ့ပိုးကူညီတဲ့စခန္းေတြ အေထာက္အပံ့ေတြပိုရွိလာတာမို႔ တျခားျပည္နယ္ေတြကေန ေက်ာ္ျဖတ္ဝင္လာသူေတြ တိုးပြားလာေနတာပါ။
ဆန္တာ အန္နာဖရီးေဝး ေပၚေရာက္ေတာ့ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ အမိႈက္ေတြ၊ ပလက္စတစ္အိတ္၊ ေရသန္႔ဘူးေတြ၊ အဝတ္စေတြ၊ စားကၽြင္းစားက်န္ေတြ၊ တစ္သွ်ဴးစကၠဴေတြ၊ ဘူးခြံေတြ ဟိုတစုဒီတစ္စု ျပန္႔က်ဲေနတယ္။ ေရႏုတ္ေျမာင္းေတြဟာလည္း အမိႈက္ေတြေပါေလာနဲ႔၊ အိမ္ေျခမဲ့ေတြရဲ႕ ပစၥည္းပစၥယေတြနဲ႔ ရႈပ္ပြလို႔။
ေဟာလီးဝုဒ္လမ္းမဘက္ ျပန္ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဂရက္ဖီတီသမားတခ်ိဳ႕ စကၠဴျပားေတြေပၚမွာ ပံုဆြဲၿပီး ေရာင္းခ်ေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ခပ္ငယ္ငယ္ လူျဖဴေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ပံုေတြဆက္တိုက္ဆြဲေနၿပီး သူ႔ခ်စ္သူျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အာရွႏြယ္ဖြားေကာင္မေလးက ပိုက္ဆံအေႂကြေတြကို ထိုင္ေရေနတယ္။ ခရီးသြားေတြနဲ႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ စူပါဟီး႐ိုးဝတ္စံု ဝတ္ထားတဲ့လူတခ်ိဳ႕ကလည္း အတင္းလက္ဆြဲေခၚေနၾကတယ္။
အေအးဓာတ္ စတင္ဝင္ေရာက္လာၿပီ မို႔အေႏြးအက်ႌကို ခပ္တင္းတင္း စြဲေစ့ရင္း တ႐ုတ္တန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ အယ္လ္ျပဴဘလိုဘက္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ စိတ္မူမမွန္ဟန္ရွိေနတဲ့ လူျဖဴအမ်ိဳးသမီးႀကီး တစ္ေယာက္က တ႐ုတ္အဘိုးႀကီးတေယာက္ကို ျငင္းခံုေအာ္ဟစ္ေနတာကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေငးေမာေနမိတယ္။ အနီးနားက ပန္းျခံအုတ္ခံုတန္းေတြမွာေတာ့ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနသူေတြ ေနဆာလံႈေနသူေတြ၊ ျမက္ခင္းျပင္ေတြေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနၾကသူေတြနဲ႔ LA ရဲ႕ ညေနခင္းဟာ အိမ္ေျခမဲ့ေတြအၾကားမွာ ပံုေသကားက်လည္ပတ္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္ထပ္ခရီးတစ္ေထာက္ျဖစ္တဲ့ ယိုဆမ္မီတီ အမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ဆီကို ခရီးဆက္ဖို႔အတြက္ လာႀကိဳမယ့္ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္း ပတ္ဝန္းက်င္ျမင္ကြင္းေတြအၾကား ေမ်ာပါေနမိတာပါ။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ဟယ္လီဘယ္ရီ နဲ႔ ဒန္နီယယ္ခရိတ္တို႔လို အိမ္ေျခမဲ့ဘဝကေန ကမ႓ာေက်ာ္ျဖစ္လာသူေတြ၊ ဘရက္ ဘက္တ္လာ၊ နာတာရွာ လိုင္ယြန္နီတို႔လို နာမည္ေက်ာ္ဘဝကေန အိမ္ေျခမဲ့ျဖစ္သြားသူေတြရဲ႕အေၾကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ အေတြးစေတြကို ေတြးေတာရင္း ယိုဆမ္မတီအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္ရွိရာ ကာလီဖိုးနီးယား အလယ္ပိုင္းကို ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဆက္ပါဦးမည္...
ေမာင္မိုးဇြန္
ညေန ၈:၀၇
၂၄ ဧၿပီ ၂၀၁၉
Monywa Gazette
Comments