ကာဘရီယို မွ မက္ဟတ္တန္သို႔ (၄)

'ေရႊတံတား၊ ဘာကေလနဲ႔ အေနာက္ကမ႓ာက အာရွၿမိဳ႕'

ဆန္ဒီေယဂိုမွာ ရက္ပိုင္းေလာက္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆန္ဖရန္စၥကို ကို သြားပါတယ္။ ဒါဟာ ဆန္ဖရန္စစၥကို-ေလာ့စ္ အိန္ဂ်ယ္လိစ္-ယိုဆမ္မတီ ခရီးစဥ္ရဲ႕ အစပါပဲ။ ဒီခရီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ "ကာဘရီယိုမွ မက္ဟက္တန္သို႔" ဆိုတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးထဲက ပထမဆံုးေသာ ခရီးစဥ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက ေတာထဲေတာင္ထဲမေရာက္ဘူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကာလီဖိုးနီးယားကိုေရာက္မွ မ်က္စိတဆံုး က်ယ္ေျပာလွတဲ့ သစ္ေတာႀကီးေတြကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ေတြ႕ဖူးတာပါ။

ဆန္ဖရန္စၥကို အနီးနားက ေတာင္ကုန္းအထပ္ထပ္ေတြၾကားမွာ စိမ္းစိုေနတဲ့ ထင္း႐ူးေတာႀကီးေတြနဲ႔ ေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ တိမ္မွ်င္တိမ္သားေတြ ေရာယွက္ေနပံုကို ျမင္ရတာဟာ ဘာနဲ႔မွမတူတဲ့ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ခံစားရေစပါတယ္။

ဆန္ဖရန္စစၥကို ေလဆိပ္ကိုေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အရင္ဆံုးျမင္ရမွကေတာ့ အာရွသားေတြပါပဲ။ အာရွႏိုင္ငံတစ္ခုကို ေရာက္ေနသလိုကို ထင္မွတ္မွားစရာပါ။ ေလဆိပ္သန္႔ရွင္းေရးကေနစၿပီး ဖိနပ္တိုက္သမား၊ အႏွိပ္သည္၊ အေရာင္းဝန္ထမ္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္ၾကမ္းသမားသာမက ရဲ၊ စစ္သား၊ လူမႈဝန္ထမ္းအရာရွိနဲ႔ အေကာက္ခြန္အရာရွိေတြအထိ အာရွ မ်က္ႏွာေပါက္နဲ႔ လူေတြခ်ည္းျမင္ရပါလိမ့္မယ္။

ကာလီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္တဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အာရွသားမ်ားသလဲဆိုရင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႔မွာ The Great Mall ကိုေရာက္သြားေတာ့ နာမည္ႀကီးကုန္အမွတ္တံဆိပ္ ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္တိုင္းမွာ ေရာင္းသူေရာ ဝယ္သူပါ အာရွႏြယ္ဖြားေတြခ်ည္းျဖစ္ေနလို႔ ခုေရာက္ေနတာ အေမရိကလား စင္ကာပူလားလို႔ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ရတဲ့အထိပါပဲ။

လူဦးေရ ၉ သိန္းနီးပါးရွိတဲ့ ဆန္ဖရန္စစၥကိုမွာ အာရွႏြယ္ဖြား ၃၃% အထိ ရွိပါတယ္။ ဥေရာပအႏြယ္လူျဖဴ ၄၈% သာရွိၿပီး စပိန္စကားေျပာ ဟစၥပန္နစ္ေတြက ၁၅% ေလာက္သာ ရွိပါတယ္။ အာရွသားေတြထဲမွာ လူအင္အားအမ်ားဆံုးကေတာ့ တ႐ုတ္ႏြယ္ဖြားေတြျဖစ္ၿပီးေတာ့ အာရွႏြယ္ဖြားအားလံုးရဲ႕ ၃ ပံု ၂ ပံုေက်ာ္အထိရွိပါတယ္။ တ႐ုတ္တန္း၊ ဆန္းဆက္ စီရင္စုနဲ႔ ရစ္ခ်္မြန္ စီရင္စုဘက္ေတြမွာ အမ်ားဆံုးေနထိုင္ၾကပါတယ္။ တ႐ုတ္ေတြၿပီးရင္ လူအင္အားအေတာင့္ဆံုးကေတာ့ ဖီလစ္ပီႏိုေတြနဲ႔ ဗီယက္နမ္ေတြပါပဲ။ ဆန္ဖရန္စစၥကို ခ႐ိုင္ထဲက ဒါေလစီးတီးဟာ အေမရိကမွာ ဖီလစ္ပီႏိုေတြ အမ်ားဆံုးေနတဲ့ေနရာပါ။

ဆန္ဖရန္စစၥကို ေရာက္ၿပီး ေနာက္တေန႔ မနက္ခင္းေစာေစာပိုင္းမွာေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ဖစ္ရွားမန္းစ္ ဝွါ႔ဖ္နဲ႔ လြန္းဘာ့ဒ္လမ္းရဲ႕ ေနထြက္ခ်ိန္အလွကို ၾကည့္ဖို႔ ခပ္ေစာေစာထြက္ခဲ့တယ္။ ပိုဝဲလ္လမ္းနဲ႔ မားကက္လမ္းေထာင့္ကေန ေကဘယ္လ္ရထား စစီးၿပီး လြန္းဘာ့ဒ္လမ္းအထိသြားဖို႔ပါ။ ဒီခရီးအတြက္ ရထားခက တေယာက္ကို ၇$ က်ၿပီး စပါယ္ယာလုပ္တဲ့လူမည္းအမ်ိဳးသားႀကီးကေတာ့ အေတာ္အေပါက္ဆိုးလွပါတယ္။ ၁၅ ေပေလာက္ရွည္ၿပီး ခံုတန္း ၂ ဘက္ပါတဲ့ ေကဘယ္ရထားေလးထဲကို လူ ၇၀ ေက်ာ္ ငါးပိသိပ္ ငါးခ်ဥ္သိပ္ထိုးသိပ္ထည့္ၿပီး ေခၚသြားခဲ့တာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္ကားတြယ္စီးေနၾက ကိုယ္ကေတာ့ ေကဘယ္လ္ရထားကို တြယ္စီးခဲ့ရတာဟာ ျပႆနာေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။

ဆန္ဖရန္စစၥကို ေကဘယ္လ္ရထားလမ္းေၾကာင္းဟာ ၁၈၇၃ ခုႏွစ္ကတည္းက စတင္ေဖာက္လုပ္ေျပးဆြဲခဲ့တဲ့ရထားလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုျဖစ္တာမို႔ ခုဆို ႏွစ္ေပါင္း ၁၅၀ နီးပါး သက္တမ္းရွိေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ျဖစ္တဲ့ ယူနီယံရင္ျပင္ကေန ဆိပ္ခံတံတားေတြတည္ရွိရာ ဖစ္ရွားမန္းစ္ ဝါ့ဖွ္အထိ တိုက္႐ိုက္ေဖာက္လုပ္ထားတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆန္ဖရန္စစ္ကိုဟာ ကမ္းေျခနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ဆက္စပ္ေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး ရထားလမ္းေဖာက္လုပ္ထားရာေနရာဟာလည္း ကုန္းအျမင့္ပိုင္းမွာျဖစ္တာမို႔ ရထားစီးရင္း မနက္ခင္းေနထြက္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ရတဲ့ ခံစားခ်က္က ထူးကဲၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သဘာဝအလွ အရသာတစ္ခုကို ရေစပါလိမ့္မယ္။

လြန္းဘာ့ဒ္လမ္းေထာင့္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရထားေပၚက ဆင္းလိုက္ၿပီး လမ္းထဲခ်ိဳးဝင္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္းဘာ့ဒ္လမ္းဟာ မတ္ေစာက္တဲ့ အဆင္းလမ္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေတြ ဆင္းရအဆင္ေျပေအာင္ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန ပစိဖိတ္သမုဒၵရာနားေရာက္တဲ့အထိ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္သ႑ာန္ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့လမ္းျဖစ္တာမို႔ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသြားေတြ သေဘာက်ၾကတဲ့ေနရာပါ။

လြန္းဘာ့ဒ္လမ္းထဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ နာမည္ေက်ာ္ Golden Gate တံတားဘက္ ခရီးဆက္ပါတယ္။ တံတားခ်ဥ္းကပ္လမ္းနားမွာ အလွဓာတ္ပံု႐ိုက္လို႔ရတဲ့ ပန္းျခံေလးရွိေနတာမို႔ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသည္ေတြအႀကိဳက္ပါပဲ။ အထင္ကရေနရာပီပီ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ အရမ္းမ်ားေနတာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုအနည္းအက်ဥ္း႐ိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက ဆိပ္ခံတံတားေတြဘက္ ဆက္ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဂိုးလ္ဒင္းဂိတ္ တံတားေရာက္ အမွတ္တရကေတာ့ အမ်ိဳးသားအိမ္သာပိတ္ထားလို႔ အမ်ိဳးသားေတြ အမ်ိဳးသမီးအိမ္သာထဲကို အလွည့္က် ဝင္တက္ခဲ့ရတာပါပဲ။

Pier 39 ဆိပ္ခံတံတားကိုေရာက္ေတာ့ အဲ့ဒီဆိပ္ခံတံတားရဲ႕ေဘးကပ္လ်က္မွာ အဏၰဝါျပတိုက္ရွိေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုလာရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းက ေန႔လည္စာစားဖို႔ပါ။ Pier 39 မွာ ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားတဲ့ ၂ ထပ္ ေစ်းဆိုင္တန္းႀကီးရွိပါတယ္။ အမွတ္တရပစၥည္းဆိုင္ေတြ၊ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ ဂ်ပန္၊ အေမရိကန္စားေသာက္ဆိုင္ေတြအျပင္ လမ္းၫႊန္ဆိုင္းဘုတ္မွာ ေဖာ္ျပထားခ်က္အရ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေတာင္ ရွိေနပါေသးတယ္။ ဆိုင္နာမည္က Rangoon Ruby လို႔ေဖာ္ျပထားၿပီး ဖြင့္ဖို႔ျပင္ဆင္ေနတုန္းမို႔ မဝင္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ပိုင္းမွ သိရတာက အဲ့ဒီဆိုင္ကို ဗမာ-တ႐ုတ္ႏြယ္ဖြား လုပ္ငန္းရွင္ ၂ ဦးက ပိုင္ဆိုင္ၿပီး ကာလီဖိုးနီးယားမွာ နာမည္ေက်ာ္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းတစ္ခုပါတဲ့။ ဆိုင္ခြဲလဲ ၆ ဆိုင္ေလာက္ရွိပါတယ္။ ဆိုင္ဝန္ထမ္း ၃၀၀ ေက်ာ္ကို အခ်ိန္ပိုလုပ္ခမေပးပဲ အလုပ္ခ်ိန္ပိုမိုခိုင္းေစမႈေၾကာင့္ အလုပ္သမားလစာေငြ ေဒၚလာ ၁ သန္း နဲ႔ နစ္နာမႈေလ်ာ္ေျကးေငြ ေဒၚလာ ၄ သန္းတို႔ကို ေပးေဆာင္ဖို႔ ကာလီဖိုးနီးယားအလုပ္သမားေကာ္မရွင္က ျပစ္ဒါဏ္ခ်မွတ္တာ ခံထားရတယ္လို႔ ေဒသခံမီဒီယာေတြက ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ Pier 39 ဆိပ္ခံတံတားက ဆိုင္သစ္ ဖြင့္လွစ္ဖို႔ ေႏွာင့္ေႏွးေနတာဟာ အဲ့ဒီအမႈကိုစၥေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ကာလီဖိုးနီးယားက အသိမိတ္ေဆြတစ္ဦးကလည္း သံုးသပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ကာလီဖိုးနီးယားတခြင္မွာ ခုလို ျပစ္မႈမ်ိဳး က်ဴးလြန္ေနတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးက်န္ေနေသးတယ္လို႔ Standard Daily သတင္းစာက အာရွႏြယ္ဖြားအယ္ဒီတာတစ္ေယာက္က ေဖါက္သည္ခ်တာကို ၾကားခဲ့ရပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟိုဟိုဒီဒီေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အေပၚထပ္က တစ္ခုတည္းေသာ ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္ကိုေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီဆိုင္က အစားအေသာက္ေကာင္းသလို မထင္မွတ္ပဲ သမိုင္းဝင္အယ္လ္ကာထရက္ဇ္ အက်ဥ္းေထာင္ေဟာင္း (ယခုျပတိုက္) ျမင္ကြင္းကို ခံစားႏိုင္တဲ့ ေနရာေကာင္းေလးမွာလည္း ထိုင္ခြင့္ရခဲ့တာမို႔ ေန႔လယ္စာကို က်က်နန ဇိမ္ရွိရွိေလး ေလြးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ျပည္သူ႔စင္တာ (ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ) က ဆန္ဖရန္စစၥကို ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က မားကက္လမ္းမေပၚမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ေန႔လယ္စာစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒီကိုေရာက္သြားခ်ိန္မွာ ေနအေတာ္ျမင့္ေနပါျပီ။ ေနသာေပမယ့္ ရာသီဥတုက ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရွိေနတုန္းပါ။ ျပည္သူ႔စင္တာ ဝန္းက်င္မွာ ျပည္သူ႔စင္တာပလာဇာနဲ႔ ယူႏိုက္တက္ေနးရွင္းပလာဇာဆိုၿပီး ရင္ျပင္ ၂ ခု ရွိတယ္။ အဲ့ဒီနားဝန္းက်င္တဝိုက္မွာရွိတဲ့ အေဆာက္အအံုေတြက ဝိတိုရိယေခတ္ လက္ရာ ေရွးေဟာင္း အေဆာက္အအံုေတြမ်ားပါတယ္။ ကမ႓ာလွည့္ခရီးသြားေတြ ေျခခ်င္းလိမ္ေနသလို အိမ္ေျခမဲ့ေတြလည္း ေပါေပါမ်ားမ်ားျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ အိမ္ေျခမဲ့ေတြထဲမွာလည္း အာရွႏြယ္ဖြားေတြ အမ်ားအျပားပါပဲ။ ရင္ျပင္ထဲမွာ အႏုပညာျပပြဲေတြလုပ္ေနတာလည္း ျမင္ခဲ့မိတယ္။

ဒါ့အျပင္ ဆီလီကြန္ဗယ္လီဘက္လည္း သြားျဖစ္ခဲ့တာမို႔ Google Cloud၊ Youtube၊ Oracle၊ Microsoft စတဲ့ ထိပ္တန္းနည္းပညာကုမၸဏီေတြရဲ႕ ရံုးအေဆာက္အအံုေတြဆီေရာက္ခဲ့တယ္။ ကူပါတီႏိုဘက္ဆက္မသြားျဖစ္ခဲ့တာမို႔ Apple ရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ စက္ဝိုင္းပံု ရံုးသစ္ဆီကိုေတာ့ မျမင္ခဲ့ရပါဘူး။ ညေနပိုင္းေလာက္မွာ ဘာကေလတကၠသိုလ္ဘက္ကိုသြားခဲ့ၿပီး လမ္းမွာ Modzilla ရံုးေရွ႕တည့္တည့္ကေန ျဖတ္သြားရင္း ေငးရေမာရပါေသးတယ္။

ကမ႓ာ့အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္ေတြထဲမွာ တခုအပါအဝင္ျဖစ္တဲ့ ဘာကေလ တကၠသိုလ္ကေတာ့ အထင္ႀကီးဖြယ္ အေဆာက္အအံုႀကီးေတြနဲ႔ ကမ႓ာ့အေကာင္းဆံုး သုေတသနစင္တာကိုလည္းပိုင္ဆိုင္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းဝန္းဟာ သီးျခားမဟုတ္ပဲ ၿမိဳ႕နဲ႔တသားထဲလိုျဖစ္ေနတဲ့ ထူးျခားတဲ့ေက်ာင္းပါ။ အေမရိက က ေက်ာင္းေတြဟာ တသီးတျခား ျခံနဲ႔ဝန္းနဲ႔ ျဖစ္ၾကေပမယ့္ ဘာကေလကေတာ့ ေက်ာင္းဝန္းကို ဘာျခံစည္း႐ိုးမွမထားသလို ၿမိဳ႕နဲ႔လည္း လမ္းမတခုသာျခားထားပါတယ္။ ဆန္ဒီေယဂိုမွာတုန္းကဆို ဆန္ဒီေယဂိုတကၠသိုလ္နဲ႔ မီဆာ ေကာလိပ္တို႔ဟာ သီးျခားေတာင္ကုန္း တခုစီေပၚမွာ သီးသန္႔ျခံဝန္းနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားၾကတာပါ။

အထင္ႀကီးေလာက္ဖြယ္ အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ဘာကေလတကၠသိုလ္ဟာ အမိႈက္ေတြ ရႈပ္ပြေနတာေတာ့ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အိမ္သာေတြဟာ ညစ္ပတ္လြန္းၿပီး အိမ္သာထဲမွာ တစ္သွ်ဴးေတြ ေတာင္လိုရာလိုပံုေနတဲ့အထိ ဆိုးရြားတာပါ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ တစ္ဆက္စပ္တည္းျဖစ္ေနတာမို႔ ေက်ာင္းဝန္းထဲမွာ အိမ္ေျခမဲ့ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းစားရိတ္ တစ္ႏွစ္ေဒၚလာ ၅၆၀၀၀ ေလာက္ပ်မ္းမွ်က်သင့္တဲ့ ထိပ္တန္းတကၠသိုလ္ႀကီးထဲမွာ အိမ္ေျခမဲ့ေတြနဲ႔ ညစ္ပတ္တဲ့အိမ္သာေတြျမင္ခဲ့ရတာေတာ့ စိတ္စႏိုးစေႏွာင့္ျဖစ္စရာပါ။

ဘာကေလကေန တည္းမယ့္ဟိုတယ္ကို ျပန္ေတာ့ ညေနအေတာ္ေစာင္းေနပါၿပီ။ ဒီမွာက ၇ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွေနဝင္တာမို႔ ေမွာင္ေတာ့ မေမွာင္ေသး။ ဟိုတယ္ ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက ဟစၥပန္းနစ္ႏြယ္ဖြားအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ေျပာပံုဆိုပံုက ခပ္ေခ်ေခ်အမူအရာနဲ႔မို႔ အေတာ္ေလး စိတ္မသက္သာစရာျဖစ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ လက္ေအာက္ဝန္ထမ္းျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အာရွသား လူငယ္ေလးကေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနဲ႔ကူညီရွာပါတယ္။ ကိုယ္လည္း ဧည့္ႀကိဳေကာင္တာက သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ဆြဲယူၿပီး ဟိုတယ္ခန္းဆီ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တေန႔မနက္ေစာေစာမွာ LA ကို ခရီးဆက္ရဦးမွာမို႔ ဒီေန႔ အနားယူရမယ္မဟုတ္လား။

ဆက္ပါဦးမည္

ေမာင္မိုးဇြန္

နံနက္ ၁၀ : ၂၆

၂၄ ဧျပီ ၂၀၁၉

Monywa Gazette

#SanFranciso #America