ကာဘရီယိုမွ မက္ဟက္တန္သို႔ - ၂

'စစ္သားေဟာင္းႀကီးမ်ား ဘယ္ေတာ့မွ မေသ'

ကၽြန္ေတာ္ ဆန္ဒီေယဂိုေရာက္ခ်ိန္က ေႏြဦးမို႔ ရာသီဥတုက အေတာ္သာယာၿပီး ေနလို႔ေကာင္းတယ္။ ေဆာင္းေလခပ္ေအးေတြ က်န္ေနေသးသလို ေနျခည္ေႏြးေႏြးေတြလည္း ယွက္ျဖာေနတတ္တဲ့ကာလေပါ့။ တစ္ႏွစ္လံုးမွာ အသာယာဆံုးအခ်ိန္လို႔ လူတိုင္းေျပာၾကတယ္။

ဆန္ဒီေယဂိုကမ္းေျခဟာ ျမင္သာေအာင္ေျပာရရင္ ကေလာနဲ႔ ငပလီေပါင္းစပ္ထားသလိုပဲ။ ဒီေဒသမွာ ေႏြဦးကာလဆိုရင္ လမ္းေဘး ဝဲယာေတြမွာ အေလ့က်ေပါက္ေနတဲ့ ခရမ္းေသြးေရာင္ ကာလီဖိုးနီးယားဘိန္းပန္းေတြ၊ ဒုဓလီပန္း ဝါဝါေလးေတြ၊ ျပာလဲ့လဲ့ ခ်ီကိုရီပန္းေလးေတြျပည့္ႏွက္ေနတတ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ဘယ္လ္ဘိုအာရိပ္သာကေန ၿမိဳ႕ရဲ႕အေရွ႕ဘက္ကို ထြက္တဲ့ လမ္းေဘးဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္မွာ အဲ့ဒီလို အေလ့က်ပန္းပင္ေလးေတြ သဘာဝအတိုင္း ေဖြးေးေဖြးလႈပ္ ပြင့္ေနတာျမင္ခဲ့ရတယ္။

လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီမွာ အ႐ိုင္းပန္းေတြနဲ႔အၿပိဳင္ေနရာယူထားတာက စစ္တပ္ဧရိယာေတြနဲ႔ တားျမစ္နယ္ေျမျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးဆိုင္းဘုတ္ေတြပါပဲ။ ကိုယ္ေတြတိုင္းျပည္မွာ တပ္ေျမကိစၥ ဟိုအသံဒီအသံေတြထြက္ေနေပမယ့္ အေမရိကမွာေတာ့ စစ္တပ္ေရွ႕မွာ ကားေတာင္ပ်က္ခြင့္မရွိဘူးလို႔ ေဒသခံေတြက ေျပာျပၾကတယ္။

ဆန္ဒီေယဂိုက နယ္စပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့အျပင္ မရင္းတပ္၊ ကမ္းေျခေစာင့္တပ္နဲ႔ ေရတပ္ပါ အေျခစိုက္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္တာမို႔ ဒီၿမိဳ႕မွာ စစ္တပ္အေျခစိုက္စခန္း ၇ ခုေတာင္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ဘယ္လ္ဘိုအာရိပ္သာနားမွာ မီရမာ မရင္းတပ္ဖြဲ႕ေလတပ္စခန္းရွိၿပီး အိမ္ကလည္း ေတာင္ကုန္းခပ္မို႔မို႔ေပၚမွာဆိုေတာ့ တေန႔တေန႔ လက္နက္အျပည့္အစံုနဲ႔တက္လာတဲ့ F-15 Eagle တိုက္ေလယာဥ္ေတြကို မျမင္ခ်င္မွအဆံုးပါပဲ။

တကယ္တမ္းအားျဖင့္ ဆန္ဒီေယဂိုက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကာကြယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ အေရးပါတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ဒီၿမိဳ႕မွာ အေမရိကန္အေနာက္ဘက္ကမ္း႐ိုးတန္းရဲ႕ အႀကီးဆံုး မရင္းတပ္ဖြဲ႕နဲ႔ ေရတပ္ အေျခစိုက္စခန္းေတြ အေျခစိုက္ထားပါတယ္။ ေရတပ္စခန္းဌာနခ်ဳပ္တစ္ခုတည္းမွာတင္ တပ္ဖြဲ႕ဝင္ ၂ ေသာင္းနဲ႔ အရပ္သားဝန္ထမ္း ၆၀၀၀ ရွိပါတယ္။ ဆန္ဒီေယဂို မရင္းတပ္ဖြဲ႕ စစ္သားစုေဆာင္းေရးစခန္းဟာ တစ္ႏွစ္ကို တပ္သားသစ္ ၂၁၀၀၀ ကို ပံုမွန္ ေလ့က်င့္ေမြးထုတ္ေပးေနပါတယ္။ ပြိဳင့္လိုမာ ေရတပ္စခန္းဆိုရင္လည္း ေရျမႇဳပ္မိုင္းနဲ႔ ေရငုပ္သေဘၤာရန္ ကာကြယ္ေရးတာဝန္ယူထားရတဲ့ တပ္မဟာ ၃ ေရတပ္အုပ္စုရဲ႕ တပ္မွဴးအေျခစိုက္ရာစခန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစခန္းကေန ေလေၾကာင္းနဲ႔ေရေၾကာင္း ကာကြယ္ေရးစနစ္ေတြကို ၫႊန္ၾကားပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ မိုဘိုင္းဆက္သြယ္ေရးဝန္ေဆာင္မႈ၊ ေရွာ့ပင္းေမာလ္၊ စားေသာက္ဆိုင္ စတာေတြမွာ စစ္သားေတြအတြက္ သီးျခားဝန္ေဆာင္မႈေတြ ရွိပါတယ္။

ဆန္ဒီေယဂို အပါအဝင္ အေမရိကန္ အေနာက္ဘက္ ကမ္း႐ိုးတန္းက ၿမိဳ႕ႀကီးေတြရဲ႕ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာမႈသမိုင္းမွာ တပ္နဲ႔ တပ္မိသားစုဝင္ေတြရဲ႕ ပါဝင္ပတ္သက္မႈက အေရးပါတဲ့အခန္းက႑ကေန ပါဝင္ေနတယ္လို႔ သမိုင္းပညာရွင္ ဂရက္ဂ္ ဟန္နေဆးက ေရးသားခဲ့ဖူးပါတယ္။

ေဒသရဲ႕ နာမည္ေက်ာ္ ရပ္ကြက္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ပြိဳင့္လိုမာရိပ္သာဘက္မွာဆိုရင္ ေရတပ္ကပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ ေနရာက အခ်က္အျခာအက်ဆံုးဧရိယာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ အရာရွိရိပ္သာေတြ အခိုင္အမာ ေဆာက္ထားတာပါ။

နာမည္ေက်ာ္ ခရီးသြားဧရိယာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကာဘရီယို ကၽြန္းဆြယ္မွာဆိုလဲ ကမ္းေျခေစာင့္တပ္ဖြဲ႕ အေျခစိုက္ထားၿပီး မိုဘိုင္းဆက္သြယ္ေရးတာဝါတိုင္ေတြမရွိတာေၾကာင့္ ဖုန္းလိုင္းမမိပါဘူး။

ေနာက္ၿပီး ဆန္ဒီေယဂိုရဲ႕ ထူူးျခားခ်က္က အေမရိကရဲ႕ ထိပ္သီးၿမိဳ႕ႀကီးေတြထဲမွာ တ႐ုတ္တန္းမရွိတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ဒါကလည္း စစ္တပ္ၿမိဳ႕မို႔ ေပးမတည္တာလို႔ ေျပာသံၾကားခဲ့ရပါတယ္။ နယူးေယာက္ခ္မွာဆို တ႐ုတ္တန္းခ်ည္း ၂ ခုေတာင္ရွိတာပါ။

ဆန္ဒီေယဂိုကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေနာက္ထပ္ သတိထားမိတာက ၿမိဳ႕တစ္ခြင္လံုးမွာ အမိႈက္မရွိတာပါပဲ။ ဒီအခ်က္ကို ေဒသခံေတြကလည္း အေတာ္ဂုဏ္ယူၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေရွ႕ဘက္ကမ္းေျခ နယူးေယာက္ခ္သြားဖို႔ရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို နယူးေယာက္ခ္မွာဆို ရန္ကုန္နဲ႔နင္လားငါလား ေနရာေတြ ျမင္ရလိမ့္မယ္လို႔ အိမ္ရွင္ေတြက သတိေပးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တ႐ုတ္တန္းဘက္မွာတဲ့။

အိမ္ေစ်း ေျမေစ်းႀကီးၿပီး ေၾကးရတက္လူတန္းစားအမ်ားစုေနထိုင္ၾကတဲ့ ဆန္ဒီေယဂိုရဲ႕ ၿမိဳ႕တဝက္ေလာက္က ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးနဲ႔တူေပမယ့္ တျခားတဝက္ကေတာ့ အေမရိကရဲ႕ ထိပ္တန္းၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခုပီပီ ေခတ္မွီဖြံ႕ၿဖိဳးလွတဲ့ မက္ထ႐ိုဧရိယာကလည္း က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ကာဘရီယိုယာ အထိမ္းအမွတ္ေက်ာက္တိုင္ရွိရာ ေတာင္ကုန္းထိပ္ကေနၾကည့္ရင္ ဆန္ဒီေယဂို ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကို ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ မိုးထိေအာင္ျမင့္လွတဲ့ အထပ္ျမင့္အေဆာက္အအံုေတြနဲ႔ ေခတ္မွီၿမိဳ႕ျပဖြဲ႕စည္းမႈပံုစံကို ဒီေတာင္ကုန္းေပၚကေန စိတ္ေအးလက္ေအး ထိုင္ၾကည့္ရတာဟာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာ အခိုက္အတန္႔ပါ။

ကာဘရီယိုနဲ႔ ၿမိဳ႕လယ္ ဧရိယာအၾကားမွာ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာနဲ႔ ကို႐ိုနာဒိုကၽြန္းဆြယ္တို႔က ျခားထားပါတယ္။ ကို႐ိုနာဒိုကၽြန္းဆြယ္ ေနာ့သ္အိုင္လန္းဟာ အေမရိကန္ေရတပ္အေျခစိုက္ထားတဲ့ ကၽြန္းျဖစ္ၿပီး သမၼတရဲ႕ Air Force One ေလယာဥ္ဆင္းသက္ရာ ေနရာပါ။ သမၼတလာတဲ့ေန႔ေတြဆိုရင္ ရံုးေစာေစာဆင္းရတယ္လို႔ အဲ့ဒီစခန္းမွာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူက အရႊန္းေဖာက္ခဲ့ပါေသးတယ္။

ကာဘရီယိုကေနျပန္ေတာ့ လမ္းမွာ ဖို႔တ္ ႐ို႕စ္ခရမ္စ္ စစ္သခ်ႋဳင္းကိုျဖတ္ျပန္ရပါတယ္။ ၁၈၈၂ ခုႏွစ္ကတည္းက ရွိေနတဲ့ ဒီသခ်ႋဳင္းဟာ ၃၁ ဧက က်ယ္ၿပီး နယ္နမိတ္ပတ္ပတ္လည္ကို တိုင္းၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ၁၀ မိုင္ေက်ာ္ရွိပါတယ္။ ကာဘရီယိုယာလမ္းမက်ယ္ႀကီးရဲ႕ တဖက္တခ်က္စီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၃၀ ေက်ာ္အတြင္း အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု စစ္တပ္အတြက္ တိုင္းျပည္တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ စစ္သား ၁ သိန္းေက်ာ္ရဲ႕ အုတ္ဂူေတြကို စီတန္းေနရာခ်ထားပါတယ္။

ပစိဖိတ္သမုဒၵရာကိုေမးတင္ေနတဲ့ ကုန္းကမူေလးေပၚမွာ စစ္သားေဟာင္းႀကီးေတြ လဲေလ်ာင္းေနၾကၿပီး မိသားစုဝင္ေတြရဲ႕ အမွတ္တရ ပန္းစည္းေလးေတြကို ဟိုတခုဒီတခု ျမင္ရတာက လြမ္းစရာပါပဲ။ ျမစိမ္းေရာင္ ျမက္ခင္းျပင္ကမၺလာနဲ႔ ျပာလဲ့လဲ့သမုဒၵရာတို႔ရဲ႕ အနားသတ္မ်ဥ္းေပၚမွာ သူတို႔ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အနားယူေနၾကတာကိုျမင္ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္က လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲေတြမွာ အယူအဆအသီးသီးအတြက္ လက္နက္စြဲကိုင္တိုက္ခိုက္ၾကရင္း အသိအမွတ္ျပဳမႈမရွိပဲ လူမသိ သူမသိ က်ဆံုးသြားသူေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိပါတယ္။ ခရီးသြားေဖာ္တေယာက္ကေတာ့ စစ္သခ်ႋဳင္းႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ဒါကမွ တကယ့္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အနားယူျခင္း အစစ္လို႔ ေျပာဆိုသံကို အမွတ္မထင္ၾကားလိုက္မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဒါက္ဂလပ္စ္ မက္အာသာရဲ႕ "စစ္သားေဟာင္းႀကီးမ်ား ဘယ္ေတာ့မွမေသ။" ဆိုတဲ့စကားကိုပဲ နားထဲ အထပ္ထပ္စြဲထင္ေနမိေတာ့တာပါ။ သခ်ႋဳင္းအုတ္ဂူေတြထဲက စစ္သားႀကီးေတြဟာ ေသဆံုးသြားၾကၿပီျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ကို အမွတ္ရမႈေတြ အသိအမွတ္ျပဳ ဂဏ္ျပဳမႈေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဆက္လက္ရွင္သန္ေနၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။

ဆက္ပါဦးမည္ ...

ေမာင္မိုးဇြန္

နံနက္ ၄:၁၄

၁၄ ဧျပီ ၂၀၁၉

Monywa Gazette

#US #California #SanDiego #Travel