ကာဘရီယိုမွ မက္ဟက္တန္သို႔ - ၁
- ေမာင္မိုးဇြန္
- May 6, 2019
- 2 min read
'ငပလီ၊ ကေလာ၊ ျမင္းျခံ'
ကၽြန္ေတာ္ LA ကိုေရာက္ေတာ့ ဒီမွာ ည ၁၂ နာရီထိုးေနၿပီ။ LAX ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့ ရာသီဥတုက ခမ့္စိမ့္စိမ့္။ ေႏြဦးကာလထဲ ခ်ဥ္းနင္းလာေနၿပီဆိုေပမယ့္ ေဆာင္းရိပ္ေဆာင္းေငြ႕ အႂကြင္းအက်န္ေတြက ႀကီးစိုးေနဆဲ။
LA ကေန ကိုယ္တည္းမယ့္ ဆန္ဒီေယဂိုကို သြားဖို႔ႀကိဳၿပီး ငွားထားတဲ့ ခ်က္ဗေလကားနဲ႔ ခရီးဆက္ရတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ Freeway လို႔ေခၚၾကတဲ့ အျမန္လမ္းမေတြဟာ အေတာ္ေကာင္းမြန္ေျဖာင့္ျဖဴးၿပီး ညပိုင္းမို႔ကားကလည္း ရွင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပံုမွန္ ၃ နာရီေလာက္ေမာင္းရမယ့္ LA-ဆန္ဒီေယဂို ခရီးကို ၂ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲ ေမာင္းခဲ့ရတယ္။
ေယ်ဘုယ်အားျဖင့္ အေမရိကမွာ Freeway နဲ႔ Highway ဆိုၿပီး အျမန္လမ္းအမ်ိဳးအစား ၂ မ်ိဳးရွိၿပီး ကာလီဖိုးနီးယားအပါအဝင္ အေနာက္ဘက္ကမ္း႐ိုးတန္းပိုင္းက ျပည္နယ္ေတြမွာ Freeway ေတြကို သံုးၾကတယ္။ Freeway ေတြက ဘာ Toll gate မွ ျဖတ္စရာမလိုတဲ့လမ္းေတြ။ လိုအပ္တဲ့ အခြန္အခကို ျပည္နယ္အစိုးရေတြက Tax ထဲထည့္ေပါင္းေကာက္ခံတတ္တယ္။
ဆန္ဒီေယဂိုေရာက္ေတာ့ ရာသီဥတုက ပိုေအးလာတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ဆန္ဒီေယဂိုဟာ LA ထက္ ေတာင္ဘက္ပိုက်ေပမယ့္ အျမင့္ပိုင္းဧရိယာေတြရွိတဲ့အျပင္ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာက တိုက္ခတ္လာတဲ့ေလေအးစီးေၾကာင္းေၾကာင့္လည္း ၿမိဳ႕႐ဲ႕ အစိတ္အပိုင္း အခ်ိဳ႕ကေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းရံုေလး ေအးျမေနတတ္တယ္။
ဆန္ဒီေယဂိုမွာက အေမရိက ေျမာက္ပိုင္းနဲ႔ အေရွ႕ဘက္ကမ္းက ၿမိဳ႕ေတြေလာက္ ဆိုးရြားတဲ့ အေအးဒါဏ္မ်ိဳးမရွိသလို ဆန္ဖရန္စစၥကိုတို႔ LA တို႔ေလာက္လဲ မိုးမမ်ားပါဘူး။ မကၠဆီကိုနယ္စပ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး အေမရိက ေတာင္ပိုင္းေဒသေတြထဲမွာပါေနေပမယ့္ သူ႔ရာသီဥတုက တျခားေတာင္ပိုင္းၿမိဳ႕ေတြေလာက္ ပ်မ္းမွ် အပူခ်ိန္လည္းမျမင့္ပါဘူး။ ေဒသခံျမန္မာေတြကေတာ့ ကေလာနဲ႔ ငပလီေပါင္းထားတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း အရီဇိုးနားဘက္နဲ႔နီးတဲ့ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ပိုင္းကို ဆက္သြားရင္ေတာ့ အေတာ္ပူျပင္းတဲ့ရာသီဥတုမ်ိဳးရွိၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ ၁၀၀ ဒီဂရီဖာရင္ဟိုက္ေလာက္အထိ ပူပါတယ္။ ဆန္တီေယဂိုေကာင္တီရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းမွာ ဘိုရန္ဂါ သဲကႏၲာရက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ပါဝင္ေနတာမို႔ အဲ့ဒီဘက္နဲ႔ နီးတဲ့ ဆန္တီး၊ လိတ္ခ္ဆိုက္၊ အယ္ကာဟြန္စတဲ့ေနရာေတြမွာေတာ့ တခါတေလမွာ ၁၂၀ ဒီဂရီအထိ ေရာက္တတ္ပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္း အဲ့လိုအပူခ်ိန္ျမင့္တဲ့ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္ျခမ္းက လီမြန္ဂ႐ို႕ဗ္ဘက္ သြားလည္ခ်ိန္မွာ ကေလာနဲ႔ ငပလီအျပင္ ျမင္းျခံပါထပ္ေပါင္းရလိမ့္မယ္လို႔ ေတြးရင္းျပံဳးမိပါေသးတယ္။)
အဲ့ဒီအပူပိုင္းေရာက္ေနတဲ့ ဆင္ေျခဖံုးေဒသေတြမွာ ဆင္းရဲတဲ့လူျဖဴေတြအမ်ားစုေနထိုင္ၾကၿပီး စီးပြားေရးေကာင္းၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ေပၚေနေဒသခံေတြက သူတို႔ကို White Trash (အစုတ္အျပတ္ အျဖဴေကာင္ေတြ) လို႔ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေခၚၾကပါတယ္။ အဲ့ဒီအပိုင္းမွာ အိမ္ေျခမဲ့တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရေသးတယ္။ (ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း LA ကိုေရာက္ေတာ့မွ ဆန္ဒီေယဂိုဟာ ဆင္းရဲသားေတြ အိမ္ေျခမဲ့ေတြ အေတာ္နည္းတဲ့ၿမိဳ႕မွန္း သိရေတာ့တယ္။)
ဆန္ဒီေယဂိုက မကၠဆီကိုနယ္ျခားၿမိဳ႕ျဖစ္တာနဲ႔အညီ စပိန္စကားေျပာဆိုၾကတဲ့ ဟစၥပန္းနစ္ႏြယ္ဖြား (မကၠဆီကို) ေတြလည္းမ်ားပါတယ္။ ေဒသလူဦးေရရဲ႕ ၃၂% အထိရွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရးပါတဲ့အရပ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းဧရိယာနဲ႔ လာဟိုယာ (အျဖဴေတြက လာဂ်ိဳလာလို႔ မွားယြင္းေခၚဆိုၾကတဲ့အရပ္ပါ) ေဒသေတြမွာ စပိန္စကားေျပာ မကၠဆီကန္ႏြယ္ဖြားေတြ အမ်ားဆံုးရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ိဳးေရး ခြဲျခားမႈႏႈန္းလည္း အေတာ္ျမင့္တဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုမေရာက္ခင္ေလးမွာတင္ အေမရိကန္ ေရွးေဟာင္းသုေတသန သိပၸံနဲ႔ ဂႏၲဝင္စာေပေလ့လာေရးအဖြဲ႕အစည္းတို႔ ပူးေပါင္းၿပီး ဒီၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ စာေပဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲႀကီးတစ္ခုမွာ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားတဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ပူပူေႏြးေႏြးျဖစ္ထားလို႔ ဂယက္ထေနဆဲကာလပါ။
ေနာက္ၿပီး ဆန္ဒီေယဂိုမွာ အာရွႏြယ္ဖြားေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ေဒသလူဦးေရရဲ႕ ၅% နီးပါးအထိရွိၿပီး ဖိလစ္ပီႏို၊ ဗီယက္နမ္နဲ႔ တ႐ုတ္အမ်ားစုျဖစ္သလို ဗမာလူမ်ိဳးအခ်ိဳ႕လည္း အေျခခ်ေနထိုင္ၾကပါတယ္။
ဆန္ဒီေယဂိုဟာ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအၿပီးကာလတုန္းက ဗီယက္နမ္ေရႊ႕ေျပာင္းခိုလံႈသူေတြကို အဓိက ေနရာခ်ထားေပးရာၿမိဳ႕ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေဒသရဲ႕ ေနရာထိုင္ခင္းေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္မႈနဲ႔ ေအာက္ေျခအလုပ္အကိုင္ရွားပါးမႈေၾကာင့္ ဘယ္သူမွၾကာၾကာမခံၾကပါဘူး။ တျခားၿမိဳ႕ေတြကို အကုန္ေျပာင္းေျပးကုန္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေဒသေတြမွာ ေနထိုင္တဲ့ အာရွႏြယ္ဖြားေတြဟာ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူေတြနဲ႔ ကုမၸဏီေကာင္းေကာင္းေတြမွာ ျပည္နယ္အစိုးရက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ဥပေဒပါအခြင့္အေရးအရ လူနည္းစုႏြယ္ဝင္ဝန္ထမ္းေတြအျဖစ္ ခန္႔အပ္ခံထားရသူေတြသာမ်ားပါတယ္။ လူနည္းစုစာရင္းထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ လူျဖဴမဟုတ္တဲ့ တျခားလူမ်ိဳးေတြပါဝင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုတဲ့ အိမ္က အိမ္ရွင္ဆိုရင္ သူ ဆန္ဒီေယဂို တကၠသိုလ္မွာ ဌာနမႉးအျဖစ္ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခု ဝန္းက်င္ၾကာေအာင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးသူပါ။ သူ႔အထက္အရာရွိအေနနဲ႔ သူ႔ကို အလုပ္ခန္႔ခဲ့တာေၾကာင့္ ခရက္ဒစ္ ၂ ဆရသြားတယ္လို႔ျပန္ေျပာျပပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးလည္းျဖစ္၊ အာရွႏြယ္ဖြားလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ပါ။
ကိုယ္ကေတာ့ သူေျပာျပတဲ့ ဆန္ဒီေယဂိုအေၾကာင္း နားေထာင္ရင္း သူခ်က္ထားတဲ့ညစာကို အသည္းအသန္ေခါင္းမေဖာ္တမ္း စားျဖစ္ခဲ့တယ္။ စီးလာတဲ့ ေဟာင္ေကာင္ေလေၾကာင္းလိုင္းရဲ႕ အစားအေသာက္နဲ႔ ဝန္ေဆာင္မႈက ညံ့ဖ်င္းေတာ့ အန္တီတို႔အိမ္ကို ေရာက္ေတာ့မွ မနက္စာလား ညစာလားမကြဲတဲ့ ညလယ္စာကို အသည္းအသန္ စားရတယ္။
အိမ္ရွင္ေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ကိုယ့္အတြက္ ျမန္မာစာ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္၊ ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ အုန္းထမင္းခ်က္ၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာမို႔ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ေရငတ္တုန္း ေရတြင္းထဲ က်တာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆန္ဒီေယဂိုကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္က မနက္ ၃ နာရီႀကီးမို႔ ကိုယ္လည္း ဒုကၡေရာက္ အိမ္ရွင္ေတြလည္း အိပ္ေရးပ်က္ရတဲ့ေန႔ပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ အားေတြနာမိေပမယ့္ သူတို႔ကေတာ့ ရွားရွားပါပါး ဗမာျပည္ကေန လာလည္တာမို႔ ေပ်ာ္ေနၾကပါတယ္။ ဆန္ဒီေယဂိုဟာ ဗမာေတြ လာလည္ေလ့သိပ္မရွိတဲ့ၿမိဳ႕ကိုး။
အိမ္ရွင္မိသားစုနဲ႔ အလာပသာလာပေျပာၿပီး အိပ္ယာဝင္ေတာ့ မနက္ ၄ နာရီခြဲ။ အိပ္ယာေပၚေရာက္ေတာ့ ခ်က္ျခင္းအိပ္မေပ်ာ္ေသး။ အခ်ိန္မေရႊ႕ရေသးတဲ့ လက္ပတ္နာရီေလးက ၆ နာရီအတိကိုျပေနတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ညေနေစာင္းသာရွိပါဦးမယ္။ မအိပ္ခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ဖတ္လက္စ Where China meet India စာအုပ္ကို ေကာက္ဖတ္ရင္း ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြက်ရင္ အေမရိက အေျခစိုက္ ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းအေၾကာင္း တီးေခါက္ၾကည့္ဦးမယ္လို႔။
ဆက္ပါဦးမည္ ...
ေမာင္မိုးဇြန္
နံနက္ ၄:၃၃
၁၂ ဧျပီ ၂၀၁၉
Monywa Gazette
Kommentare